jeden z czołowych przedstawicieli francuskiego baroku, z wykształcenia prawnik,

z zamiłowania literat.Autor kilkudziesięciu bajek.

W młodości uczył się mało, dopiero w 22 roku życia począł studiować poetów klasycznych.

 Porzucił pracę i udał się do Paryża, gdzie znalazł opiekę między innymi intendenta Fouquet i pani Sabliere,

która otoczyła go kuratelą i zadbała o zabezpieczenie i sfinansowanie jego warsztatu pracy.

W 1684 roku twórczość Jeana de La Fontaine`a została doceniona i pisarz

zasiadł w loży członków Akademii Francuskiej. 

    Sławę literacką La Fontaine zjednał sobie swymi Contes (1665) i Fables (pierwsze 6 ksiąg 1668, następnych pięć 1678, a dwunasta 1694; z późniejszych edycji najlepsza Nodiera, 2 t., Paryż, 1839, których zalety nie tyle polegają na sztuce wynalazczej, ile na naturalnym i prostym wykładzie, który przedstawia pisarza jako subtelnego znawcę ludzkich wad i zalet. Treść do bajek La Fontaine czerpał z pisarzy starożytnych, a do powiastek z nowelistów włoskich i starofrancuskich. Jego dzieła stanowiły wzór dla wielu późniejszych ludzi pióra. 

     Naiwność, prawda, prostota, naturalność i żywość - oto przymioty, dla których poeta zyskał sobie nieśmiertelność. Wzbogacił formę bajki wprowadzając do niej żywy dialog i nadając charakter krótkiego opowiadania. Poruszał problemy moralno-obyczajowe przeplatane aktualnymi zagadnieniami politycznymi, filozoficznymi i naukowymi. Bohaterami utworów czynił najczęściej zwierzęta, którym przypisywał cechy i zachowania charakterystyczne dla ludzi . Tworzył utwory wesołe, pełne barwnych opisów i zabawnych dialogów. Trafnie uwypuklał ludzkie ułomności i zawsze podsuwał czytelnikowi przemyślany morał.